نماز اول وقت
زمان حضور اولیاء ، پیامبران و ائمه اطهار، حضور صدیقین و شهداء، حضور مقربان درگاه الهی و حضور فرشتگان مقرب،
زمان هیاهو و ولوله، زمان راز و نیاز و تسبیح تمام موجودات هستی و بهترین زمان مهمانی خدا و تغذیه معنوی از حضور اهل بیت و شیفتگان آنان و کسب بالاترین آرامش.
زمان گلایه و انابه، گلایه از بیرحمی ها و بی عدالتی ها، گلایه از بی تفاوتی ها وبی سری ها، گلایه از جهل و دور ماندن از دانایی ها بالاخره جدا ماندن آدم ها از خدا و یتیم شدن واقعی آن ها و انابه و برگشت به سوی خدای زیبایی ها و دانایی ها و بجا آوردن ادب و نزاکت و بیعت با خدا و رسول او.
نماز، تمرین و مهارت پیدا کردن در ادای بندگی خدا تا جزو بندگان ویژه خدا شدن و همراه هفتاد و دو تن در زمانه عصر امام زمان (عج) و مصاحب بودن با آن ها.
نماز اول وقت یعنی زمان جمع شدن مسلمانان در یک زمان در حضور فرماندهان و مربیان برای گرفتن تکلیف و ایجاد وحدت در مقابل کفر جهانی.
نماز اول وقت یعنی تجدید قوا و مبارزه با نا امیدی ها و کج فهمی ها و دور نشدن از هدف آفرینش.
نماز اول وقت یعنی الگو قرار دادن پیامبران و اولیاء خدا و فاصله گرفتن از بت های سنگی و گوشتی و انجام ندادن کارهای تکراری و خسته کننده و بی محتوی و کارهای عبث و بیهوده.
نماز اول وقت یعنی دل تنگ شدن مخلوق برای خالق و تماس گرفتن و اعلام جایگاه خود کردن و کمک و یاری خواستن از معشوق و به او قول وفا داری و وفای به عهد دادن.
نماز اول وقت یعنی خود را در مقابل حضور اولیاء و مشتاقان خدا، ژنده و مفلوک دیدن و برای سر و سامان دادن از آنها استمداد خواستن.
نماز اول وقت یعنی چهره در چهره نورانی پیامبران و ائمه دوختن و آثار ایمان بر چهره مان پدیدار شدن.
نماز اول وقت یعنی از غربت درآمدن و به قربت رسیدن و در انوار الهی غوطه ور شدن و دیدن مشعل های فروزان شیفتگان ولایت و اولیاء و مقربان درگاه ایزد منان و درک حضور اسطوره های استقامت و ایثار و شهادت در مقابل مشکلات و سر سختی های روزگار و گرفتن درس عبرت و بالابردن توان صبر و مقاومت و دل رحمی و همدردی و تثبیت ارزش های انسانی در مقابل دست انداز های پر پیچ و خم با توکل بر خدا و توسل به اولیا و معصومین.
و در آخر از دست دادن زمان اول وقت یعنی نگریستن به کرانه ی دور و دیدن قافله های حسین (ع) و حسین زمانه مان با هزاران مشعل فروزان هدایت و جا ماندن از کاروان آنها و غبطه خوردن و فاصله گرفتن از حسین (ع) و حسینیان و در نهایت اسیر زمینیان و
دنیا پرستان و در زمره خسر الدنیا و الاخره قرار گرفتن.
